Kalemimle ben aslen çok iyi dostuk.Ne bitmeyen sayfalara yazmaktan bıktı.Nede ben yürümekten vazgeçtim dizlerimi parçalayan yollardan.Ne yazmaktan sıkılırdı uzun beyaz sayfaları doldurmaktan,ne ben vazgeçerdim uzun yollarımdan.

Taki yırtıp atmasaydı ,yollarımı çalmasaydı !

^^Kabullenerek başlayacaksın işe^^

diye başlamıştı sözlerine yaşadıklarımı bilmeyen ama yıllarında eskitemediği insan.Teselli cümlesi değildi bu,aksine yarınlarını kurtarabilmen için söylenen bir dost sıcaklığında bir eldi.Uzanan bir el öyle yaralar açtıki kalbimde

Zaman geldi özledim sevdasını dostunu arkamda bıraktığım her şeyi..

Zaman gelir gitmek istedim arkama bakmadan .Bakarsam gidememekten ,bırakamamaktan korktum.

Ürktüm aslında yeni bir hayata ilk adımı atarken,kalbim daha hızlı çarptı.Eğer yanlızsa bir de dostunun o sıcacık omzu yoksa yanında.